Wendy Baan schreef er deze week al een column over: Een baan vinden als moeder. Het bleek een ware opgave of, zoals Wendy het zelfs noemde, een “handicap”. En daar zat ik op de bank hevig ja-knikkend ter bevestiging van haar verhaal. Ik kon er helemaal in meegaan, herkenning alom. En hoewel de column van Wendy eigenlijk genoeg zegt, doe ik er vandaag nog een schepje bovenop: Een baan vinden als moeder én zwangere. Want een paar dagen nadat ik eind februari mijn baan verloor, waren daar de twee prachtige streepjes op de zwangerschapstest. Ik bleek vijf weken zwanger van ons tweede wonder. Gepland en zo welkom, maar zo dubbel en lastig nu zowel manlief als ik geen werk hadden. Hoewel ik mijn best deed mijn baan onder protest te behouden, moest ik toch op zoek naar iets anders.

Ik vroeg vrienden om raad, liet me adviseren door mijn schoonzus die arbeidsjuriste is en discussieerde avonden lang met mijn man. Officieel mag een werkgever je er dan niet op beoordelen en officieel gezien hoef je pas met zes maanden zwangerschap je werkgever op de hoogte te stellen, echt een lekker begin van je nieuwe baan is het niet als je dit soort informatie verzwijgt. Ik besloot mijn zwangerschap in de brieven achterwege te laten en nam me voor het tijdens sollicitatiegesprekken pas aan het eind te vertellen. Dan gaf ik mezelf in ieder geval de kans om te laten zien wat ik in huis heb.

Zonder financiële zekerheid ben ik op m’n slechtst. Tel daar de hormonen en bruiloft-stress (over een maand) bij op en een fikse woordenwisseling was het resultaat. ‘Ik ben gewoon gehandicapt’, riep ik uit. Om me op hetzelfde moment intens schuldig te voelen over mijn zojuist gedane uitspraak. Ik was binnen een maand zwanger, had het hartje al zien kloppen…Hoe kan zo’n wonder in godsnaam een handicap zijn?

Inmiddels ben ik tien brieven en drie gesprekken verder. Vanmiddag had ik een tweede gesprek. Voor een fulltime functie. De functie is fantastisch, de mogelijke collega’s spreken me ontzettend aan, maar het is wel vijf dagen in de week. Iets wat ik me niet voor had gesteld bij een gezin. Maar nood breekt wetten. Ik heb straks twee kleintjes, twee stiefkinderen, een man en twee onverkoopbare huizen. Ik vecht voor wat het waard is, met of zonder dikke buik, met of zonder handicap.

Ondanks mijn vechtlust blijft het frustrerend dat je arbeidskansen zo beperkt worden als moeder en/of zwangere. Is het moederschap niet de ultieme ervaring als het gaat om betrokkenheid, verantwoordelijkheid, aanpassings- en inlevingsvermogen? Zijn wij niet de meest geschikte multi-taskers en kunnen wij niet als de beste plannen? Kunnen wij niet, juist door onze kinderen, meer diepgang geven aan een groep mensen? Ik denk van wel.

Over een half uur neemt mijn mogelijk nieuwe werkgever een beslissing. Het gaat tussen mij en een niet-zwangere. Ik bleef over na een selectieprocedure van tientallen kandidaten. Ik hoop dat mijn mooie, tien weken jonge hummeltje vandaag mijn engel is. Hoewel de arbeidsmarkt er wellicht anders over denkt, ik zal je nooit meer bestempelen als een handicap. Zoals Wendy schreef: jij en je zus zijn de fijnste collega’s die er zijn. Zonder twijfel bestaat er geen mooiere baan dan het moederschap (op de voet gevolgd door die leuke baan als Senior Communicatie-adviseur…).

[Een uur na het schrijven van mijn column werd ik helaas toch afgewezen…]

Deze column werd eerder gepubliceerd op TipsWerkendeOuders.nl.