Chantal schrijft | Mijn persoonlijke blog

Sneeuwengel

De ontmoeting

Beste meneer Heijnen,

Woensdag 26 september 2012. Onze eerste ontmoeting. Een om nooit te vergeten. Ik ben net gearriveerd in Hoofddorp waar ik een non-profit organisatie vertegenwoordig als ik door uw kantoor gevraagd wordt over krap twee uur op het kantoor van ons gisteren failliet verklaarde bedrijf te verschijnen. U duldt geen tegenspraak. Uit schuldgevoel voor wat ik ondanks het knokken van de afgelopen vijf jaren niet heb kunnen redden, pak ik mijn spullen en rijdt naar Rotterdam.

De tranen van het verdriet om wat en wie we zijn verloren zijn amper opgedroogd. Vijftien man personeel op straat. Mensen waarmee we bevriend raakten, mensen met een gezin, mensen met een hart. Mensen die op ons rekenden en die we niet konden bieden wat we zo graag wilden. Mijn langverwachte huwelijk. Afgezegd door een stel van het pad geraakte klanten. Mijn dochter. Van net 1. In gevaar door diezelfde malloten. Een op sensatie beluste krant zonder moraal. En dat alles omdat we het na zeven jaar vechten verloren van de economie.

Terwijl ik trillend en nerveus de galerij oploop, dit alles overdenkend, staat u daar. Als een koning van de macht. Met een hulpje dat indruk wil maken op de Grote Baas. U gunt me geen blik waardig, commandeert me rond door, wat voor mij voelt als mijn tweede huis. Als uw knechtje refereert aan ons afgeblazen huwelijk, denk ik voor heel even dat hij compassie toont. Maar zoals de daarop volgende twee jaar zullen verlopen, slaat hij het gevoel van hoop, begrip en respect in één harde klap neer.

Mijn man arriveert met zijn advocaat, zich excuserend over de vijf minuten vertraging. Het doet u niks. In plaats daarvan ondervraagt u hem als een moordenaar in zijn cel. Het knechtje triomfantelijk naast u met nodeloos irritant commentaar.

Ik laat jullie alleen. Mijn dochtertje wacht. Ik kijk het kantoor nog eens goed rond. Probeer tevergeefs afscheid te nemen van wat ooit was. Ik slik mijn tranen weg en ga uit van een goede afloop, in de weet dat wij er alles aan deden ons bedrijf te redden.

Met vriendelijke groet,

Chantal

DELEN:
Facebook
Twitter
WhatsApp
Email

Eén reactie

  1. Ik ken je pijn ik voel het!

    Ook wij zitten gevangen in een faillissement. De spelletjes van een curator die niet beseft dat het geen spel is maar dat hij met mensen te maken heeft.
    Zelf uren schrijft en zichzelf voorrang verleend op de schuldeisers. Wanneer stopt dit?

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Andere verhalen