Sinds mijn ontslag in februari begeef ik me weer met enige regelmaat op mijn persoonlijke Twitter-account. Het is een stukje tijdverdrijf, nieuwsgierigheid én een goede manier om de laatste vacatures te spotten. Ik doe bijna dagelijks een rondje #vacature en kijk een aantal keer per dag of er nog een leuke Tweet tussen staat. Toch betrap ik mezelf na elk bezoek op een onbevredigend gevoel, soms zelfs tot irritatie aan toe. Ik word bedolven onder Tweets over de bijna bij iedereen gelijke waan van de dag, nieuws dat ik ook al las op internet, hoorde op de radio en zag op tv. Instanties die niet begrijpen hoe Twitter werkt en veertig keer dezelfde vacature retweeten. Bedrijven en mensen die alleen zichzelf promoten en nooit iets melden waar ik ook echt iets aan heb. Maar wat doe ik zelf eigenlijk? Ook niet meer dan dat. Ik kijk naar mijn Tweets van de laatste twee maanden en kom toch ook niet veel verder dan berichten over de poppenkast die ‘pausverkiezing’ heet, promotie van mijn eigen blog / columns en de vraag of iemand nog leuke vacatures voor me heeft.

Interessant doen om het interessant zijn
Hoewel ik zowel zakelijk als privé ervaring heb met het inzetten van Twitter, heb ik eigenlijk al sinds mijn allereerste account ruzie met Twitter. Ik vind het net niks. Misschien is het de beperkte ruimte die voor mij de kracht van dit medium beperkt. Dat je bericht eigenlijk altijd te oppervlakkig blijft om echt iets waardevols te roepen?

Ik probeer te achterhalen wat de (on)zin van Twitter is. Is Twitter niet een medium om interessant te doen alleen maar om interessant te zijn? Of kun je er ook daadwerkelijk iets uit halen? Volg ik gewoon geen interessante mensen of moet ik Twitter gewoon zien als ‘just for fun’ in plaats van een interessant en waardevol medium? Is het anders als je Twitter gebruikt als bedrijf?

‘Ik doe maar wat’
Ik denk terug aan een lezing op het Mediafacts Uitgeverscongres van Grazia-hoofdredacteur Hilmar Mulder die vol trots, maar zonder echte strategie vooraf, vertelde over haar succesvolle inzet van Twitter. Ze deed maar wat en had binnen no-time duizenden volgers (16.097 om precies te zijn). Ik volg haar en haar magazine sinds die ene presentatie. Hun geheim? Niets spannends. Regelmaat, celebrity-waan-van-de-dag en teasen, maar qua inhoud geen hoogstaande literatuur of wetenschap. Wat ze er wel mee bereikt? Een substantiële groei in het aantal bezoeken aan Grazia.nl.

Klaagmuur
Twitter is een (inter)nationale klaagmuur, maar wel een die verbindt. Ooit wel eens tv gekeken met Twitter op je tweede scherm? Het maakt tv kijken serieus veel leuker, vooral als je alleen op de bank zit. Jubelen over het Nederlands elftal of gieren om majorettende meisjes op RTL4, die van het podium afkukelen. Klagen over de app van #weetikfail die wederom niet werkt. Heerlijk. En terwijl ik verder nadenk over wat Twitter nu eigenlijk is, kom ik tot een geweldige anti-climax: Twitter is social. Niets meer, maar zeer zeker ook niets minder. Gewoon lekker met elkaar. Met de mensen die je leuk en interessant vindt. En daarnaast een visitekaartje voor jezelf afgeven? Laten zien wat jij in huis hebt? Waarom ook niet? Voor sociale interactie heb je immers niet alleen die ander nodig, maar ook, of misschien wel juist, jezelf.