Chantal schrijft | Mijn persoonlijke blog

Gewoontedier

Op het werk is er onlangs nogal wat veranderd. Twee afdelingen zijn samengevoegd. Iedereen behoudt zijn baan, maar we gaan voortaan verder als één. Verandering. Het is interessant om te zien wat dat in mensen losmaakt. De een staat te springen, dorstig naar vernieuwing. De ander springt in de blinde paniek-modus, want alles wordt anders en het was toch goed zoals het was.

Met migraine in bed

Nu hoor ik zelf van nature helaas toch een beetje tot de laatste groep, met dien verstande dat ik écht wel weet dat met stilstaan nog nooit iemand de oorlog heeft gewonnen. Dus probeerde ik mezelf vanaf dag 1 te overtuigen dat het allemaal wel goed zou komen. Dat het ook heel veel nieuwe kansen biedt. En ik moet zeggen dat ik daar best enthousiast van werd. Maar toen we eenmaal de kick-off sessie in december hadden en ik aan het einde van de dag met migraine in bed stapte, werd het pijnlijk duidelijk dat mijn hoofd (en lijf) heftig reageerde op die nieuwe samenstelling van mensen.

Onwennig

Inmiddels zijn we precies een maand verder. En nee, ik ben nog niet helemaal waar ik wezen moet. Een verstikkende bewijsdrang maakt zich, net als in het begin van mijn loopbaan, van mij meester. Een rare kronkel, want ik deed en doe mijn werk nog steeds zoals altijd: goed, vol energie vooruit en met een kritische blik. En dat wordt gewaardeerd. Ook dat weet ik. Maar toch voelt het nog een beetje als de eerste weken in ons nieuwe huis: het is geen thuis. Alles is wat onwennig, je herkent niet alle geluiden en je moet even aftasten welk burenvlees je in de kuip hebt.

Bijna thuis

Maar om de vergelijking met dat nieuwe huis maar even door te trekken: ruim drie maanden na de verhuizing ben ik zo blij als een aap. Toen we er net in zaten, zei ik angstig tegen manlief: is dit nu echt het huis waar we oud willen worden? We hingen nog wat foto’s op, bestelden een maand later gordijnen en inmiddels ligt er een groen kleed in de zithoek. Kortom: we hebben onze nieuwe routine in dit grotemensenhuis gevonden. En dus kijk ik nu naar mezelf op kantoor. Met een beetje schaven, kneden en bewegen komt dit gewoontedier vast snel weer thuis…

DELEN:
Facebook
Twitter
WhatsApp
Email

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Andere verhalen