Twee weken geleden stapten mijn man en ik in het huwelijksbootje. Het was op ongeveer hetzelfde moment dat ik door een klasgenootje van vroeger gewezen werd op een vacature op het kinderdagverblijf waar zij zelf werkzaam is. Een communicatie-marketing medewerker voor maximaal twee dagen in de week. Leuke business, prima te combineren met het moederschap, goed bereikbaar op de fiets. Tussen jurk afpassen en taart bestellen door stuurde ik vol enthousiasme mijn cv en motivatiebrief. Ik vermeldde er nog maar even niet bij dat ik 3,5 maand zwanger was…
Diezelfde middag kreeg ik al een enthousiaste mail terug. Ze vonden mijn cv en werkervaring interessant en zouden me binnenkort uitnodigen voor een gesprek. Wanneer precies konden ze nog niet aangeven, ze wilden eerst de reacties afwachten. Prima, dacht ik!
Na een prachtige, onvergetelijke bruiloft knepen we er een weekje tussenuit. Met Fay een heerlijk weekje weg van de stress die trouwen en werkeloosheid heet. We genoten volop. Van het weer, van onze (b)engel en van elkaar. Totdat mijn iPhone trilt. Het is het kinderdagverblijf waar ik anderhalve week geleden gesolliciteerd heb. Dat ik aanstaande donderdag op gesprek mag komen. Ik antwoord dat ik dolblij ben, maar vraag heel beleefd of de afspraak naar maandag kan worden verplaatst in verband met mijn huwelijksreis. De stemming slaat meteen om. De vrouw aan de andere kant van de lijn lijkt oprecht beledigd. Het blijft even stil en vervolgens sluit ze het gesprek af dat ze me dan in het archief houden. ‘We moeten immers gewoon verder met de procedure.’
Ik betrap mezelf erop dat ik overrompeld ben door wat er zojuist is gebeurd. Ik ben teleurgesteld, maar ook wel een beetje geïrriteerd Ik leek een goede kandidaat tot ik niet op het door hun gekozen tijdstip kan verschijnen. En dat terwijl de datum, of in ieder geval, de week waarin deze gesprekken zouden worden gehouden mij volledig onbekend was. Of ben ik zelf niet dankbaar genoeg en heb ik in deze tijd van financiële crises het recht niet om niet te kunnen? Moet ik blij zijn dat ik überhaupt word uitgenodigd en moet ik alles op alles zetten om toch te gaan? Het houdt me, twee weken na dato, nog steeds bezig. Niet zozeer voor deze ene functie, maar meer in het algemeen als het gaat om het vinden van een nieuwe baan. Misschien mag je niet kieskeurig zijn? Of moet je dat juist wel zijn, omdat je daarmee aangeeft waar je voor staat? Ik vind het een lastige, maar uitdagende klus. Op naar de volgende sollicitatie!
Deze post werd eerder gepubliceerd op FourMonths.nl.