Chantal schrijft | Mijn persoonlijke blog

Leve mama Máxima

Prachtig. Dat vond ik van Koninginnedag 2013. De allerlaatste voorlopig. Eentje met mooie woorden, beeldige jurken en emotionele momenten. Want ja, ook wij zaten in oranje shirts en met tompoucen op tafel voor de televisie. We zwijmelden weg bij de historische troonswisseling en struinden tussendoor de lokale rommelmarkt af.

En hoewel Máxima de show steelde, werd mijn aandacht vooral getrokken door haar drie dochters. Die daar zo keurig zaten en wuifden als dat van hen werd verwacht. Die stiekem tussendoor ook gaapten, zoals ‘gewone’ kinderen doen en die onder mama’s mantel de warmte zochten op een koude, winderige boot op het IJ. Geen onvertogen woord, geen gehuil en geen gesjor aan mama’s rok. En dat terwijl hun papa en mama zo dichtbij zijn, terwijl zij alledrie nog zo jong zijn. Van Dale noemt dit gedrag ook wel ‘voorbeeldig’.

Ik denk aan mijn eigen kleintje en aan onze bruiloft, krap twee weken geleden. Mijn eigen kroning, tot ‘de vrouw van’. Tijdens de voorbereidingen dachten we lang na over Fay en de lange en drukke dag die komen ging. Iedereen die ons lief is en op kan passen zou er die dag bij zijn. Een vreemde zagen we niet zitten en diep in ons hart wilden we ons gezin compleet op deze bijzondere dag. In haar prachtige witte prinsessenjurk met babyroze strik zou zij, op mama na, de mooiste zijn. En de liefste, en de makkelijkste. Althans, dat hoopte ik. Voor mezelf, voor haar papa, maar ook voor opa en oma die een oogje in het zeil zouden houden.

Mooi was ze, lief ook, maar makkelijk zeker niet. In tegenstelling tot de echte prinsesjes gisteren, dartelde Fay vrolijk rond door ’t Readthuys en de kerk. Vrolijk schreeuwend dat wij haar papa en mama zijn. Als ik niet op haar (probeer te) reage(e)r(en), roept ze dwingend mijn voornaam. Mijn vader doet verwoede pogingen haar op schoot te houden, m’n broer lokt haar met rozijntjes die ze niet moet, ik neem haar in mijn armen, ondanks mijn knellende torselet. Niets helpt. Pas na de kerkdienst kan ik het loslaten, kan ik haar loslaten en het beeld in mijn hoofd dat ze voorbeeldig blijft zitten. De gasten lachen om haar, de dominee preekt onverstoord verder, onze prinses heeft een ondeugende big smile op haar gezicht.

Met mijn bruiloft nog vers in het geheugen, krijg ik gister dan ook diep respect voor Amalia, Ariane en Alexia maar nog meer voor hun moeder. Haar kroost zit daar op deze historische en heel lange dag toch maar netjes bij. ’s Ochtends bij die belangrijke handtekening, ’s middags in de kerk en ’s avonds op de boot. Ik vind het bijzonder. En natuurlijk snap ik best dat Fay pas twee is, dat de drie prinsesjes wellicht gedrild worden en in een heel andere wereld opgroeien dan de gemiddelde kleuter, dat het voor de meisjes wellicht ergens ook zielig is om te leven in een gouden kooi. Maar toch. Onze nieuwe Koningin weet drie onvoorspelbare kinderen op een heel liefdevolle manier te temmen in een strak, maar ceremonieel zo prachtig keurslijf. En wat deden de drie kleintjes dat goed. Leve Mama Máxima!

DELEN:
Facebook
Twitter
WhatsApp
Email

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Andere verhalen