Op 23 juni 2015 was het feest in huize Van Eijck. Fay werd die dag 4 jaar oud. Een hele stap voor onze kleine meid. Van vrijblijvend rondscharrelen, eten, slapen en een driftbui hier en daar bij In de Wolken naar een strak stramien dat naar school gaan heet. We hadden de hele zomervakantie om haar (en mezelf) voor te bereiden op de grote dag. Iedere moeder zal dit cliché beamen, maar ik kan maar niet geloven dat dat garnaaltje van net 2400 gram nu al is uitgegroeid tot een pittige en mondige kleuter, die zichzelf aankleedt en haar eigen naam kan schrijven. Ik weet nog dat mijn moeder apetrots naast het ziekenhuiswiegje stond en me toe fluisterde te genieten van mijn kleine meisje. ‘Voor je het weet, gaat ze naar school.’ Ik lachte haar woorden weg. Dat duurt nog zó lang…

Zijn we er klaar voor?

Maar hoe dichterbij die eerste schooldag komt, des te meer ik bij mezelf een merkwaardige spanning opmerk. Ik kan ’s avonds maar moeilijk in slaap komen en op weg van werk naar huis en andersom bedenk ik me wel een miljoen keer hoe onze ochtenden er straks uit moeten zien. Of we niet nog een nieuwe broodtrommel moeten kopen en hoe ik werk zó kan combineren dat ik niet altijd die afwezige ouder ben. Ik vraag Jasper wel 30x op een dag hoe laat we voortaan ’s ochtends op moeten staan. Want hoewel hij nu de perfecte huisvader is, is het vlechten van haren nog altijd een uitdaging. En dan moet je net mij treffen: ik ben niet alleen een perfectionist op werk, maar ook thuis. Kortom: Fay met losse haren naar school is een no-go. Naast al deze praktische, en ergens onbenullige, zaken, denk ik ook vooral na over de afgelopen vier jaar. Over mijn rol als mama. Heb ik het wel goed gedaan? Is ze zelfstandig genoeg om zich nu in haar uppie tussen 27 andere kleuters te redden? Ze is pas net helemaal zindelijk, best verlegen zo af en toe en soms valt ze rond half 5 ’s middags nog in slaap. Is Fay er wel klaar voor? Of moet ik misschien zeggen: ben ík er wel klaar voor? Vind ik die eerste schooldag niet veel moeilijker dan Fay zelf? Omdat ik haar weer een beetje los moet laten, omdat de wereld nu van alles van haar verwacht en omdat vanaf nu middels CITO-toetsen officieel wordt vastgelegd of ze volgens de regeltjes functioneert of niet. Op school begint voor m’n gevoel haar reis naar volwassenheid. Verliest ze steeds een beetje meer van die mooie en ontroerende naïviteit die een klein kind zo eigen is.

Lief meisje van me, wat is de tijd snel gegaan! Vandaag naar de grote school. Ga genieten, maak vrienden, ontdek wie je bent en wat je kunt. Ben apetrots op je. Liefs, mama

Stoere dochter en een traan

En dan is het toch echt 24 augustus 2015. Na een zeer geslaagde kennismakingsochtend in juli, fietsen we met het hele gezin naar de basisschool. Fay zit met Beau in de bakfiets. Ze draagt haar nieuwe roze Frozen-shirt, dat ze gisteren zelf heeft uitgezocht. Ze vertelt Beau vol trots dat ze vandaag naar de grote school gaat. Geen spoortje angst te ontdekken. Ook als ik het schoolplein op loop met haar handje in de mijne, is zij nog altijd vrolijk. Alsof ze niet beter weet, stapt ze de klas in, geeft juf Roos een hand en gaat zitten. Ik zwaai naar haar en blijf nog even naar haar kijken van achter het raam. Ik slik. En ik slik nog eens. Ik voel een traan over mijn wang lopen. Mijn mooie dochter zit daar maar mooi stoer te wezen in groep 1/2c. Als ik haar ’s middags joelend uit de klas zie rennen en ze me in de armen vliegt vol verhalen, haal ik opgelucht adem. We hebben de eerste dag overleefd. Zij als scholier en ik als moeder op het schoolplein. Het komt wel goed. Op naar 8 hele mooie jaren op De Regenboog.