Wanneer ik een paar weken thuis ben uit het ziekenhuis, heb ik een intake bij de revalidatiearts van Rijndam. Waar ik hulp bij wil, vraagt ze. Al 6 weken lang deed ik niets anders dan bankhangen, huilen en doodsbang zijn. Ik legde de arts uit dat ik me nutteloos voelde zonder werk, dat ik me compleet verloren voelde, nauwelijks durfde te bewegen, laat staan te sporten. Ik zat maar een beetje te wachten tot ik mijn oude ik weer werd.

Als ze me vraagt mezelf te omschrijven, geef ik eerlijk toe dat ik de lat nogal hoog leg, de controle graag wil hebben en erg perfectionistisch ben. Eigenschappen die in de drie maanden daarna bijzonder uitdagend blijken wanneer je een hersenbloeding hebt gehad…

Het revalidatieprogramma bestaat uit twee, soms drie dagen op de polikliniek. Fysiotherapie, logopedie, ergotherapie, psychologie en maatschappelijk werk. De hele rambam om mijn verloren ik weer een beetje terug te vinden. 

Lesje energie

En wat een zoektocht was het. Ik kwam mezelf wel duizend keer tegen, maar weken lang herkende ik haar niet. Heel hard werken, dát was ik. Gewoon gaan met die banaan, niet zeuren, altijd blijven rennen, al is het met je tong op je hielen. Nu zat ik hier te luisteren naar Melissa (ergotherapeut), die me uitlegde dat mijn batterij standaard maar 60% is, sneller leegloopt en ook héél traag oplaadt. Ik hoor haar wel, maar luister niet. Ik moet per half uur opschrijven wat ik doe, daar punten aan geven hoe zwaar het is en einde dag mag ik niet boven de 12 punten uitkomen. De eerste weken is het soms eerder het dubbele. Want niksen, daar doet mevrouw van Eijck niet aan. Als ik op kantoor perse koffie wil gaan drinken, zegt Melissa nee en ik ben boos. En ja, wie niet horen wil, moet dan maar voelen. Op Jaspers verjaardag (net 2 maanden na de bloeding) ga ik braaf naar de revalidatie, maar ga daarna ook lunchen buiten de deur, ik ga nog even snel schoenen kopen voor Beau in de stad én nodig m’n ouders uit voor het eten. Ik stort in en lig drie (!) dagen uitgeput en spuugmisselijk in bed. 

Dat heb ik blijkbaar nodig om Melissa te horen. Ze leert me 1 zinnetje, dat je op meerdere manieren kunt uitspreken: ‘Moet ik dat nu doen? Móet ik dat nu doen? Moet ík dat nu doen? Moet ik dat nú doen?’

Dat ene accent op steeds een ander woord helpt me om gewoon de deur uit te gaan als de bedden nog niet opgemaakt zijn. Dat de was écht wel een dagje kan wachten en dat m’n kinderen nog steeds van me houden als hun favoriete trui niet gestreken is. Het geeft de ruimte om aan mezelf kritisch te vragen en vooral ook te voelen wat ik nu nodig heb.

Sporten, huilen en schreeuwen

Bij Marit (fysio) gaat het niet heel anders. Als ze me op een fiets in de fitnesszaal zet, vraagt ze of ik ook zo hard rijd als ik naar de supermarkt ga. Ze prikken hier overal doorheen en dat is, zeker in het begin, bloedirritant. Ik bouw het sportschema rustig op, ga 2x per week naar de sportklas met andere patiënten en ga met Marit al wandelend mediteren. Ze heeft engelengeduld en fluit mij en vooral de storm in mijn hoofd regelmatig terug. Als ik na twee maanden van haar het laatste duwtje krijg om weer te gaan voetballen, voel ik me een ware koning.

Bij Esmee (psycholoog) heb ik het zwaar. Al snel constateert ze dat ik PTSS heb opgelopen. Ik kan de week in het ziekenhuis en het feit dat ik een hersenbloeding heb gehad niet verwerken. Ik krijg traumatherapie (imaginaire exposure therapie) waarbij ik elke week terug ga naar een moment in het ziekenhuis. Ik vertel met mijn ogen dicht en in de tegenwoordige tijd meerdere keren wat er gebeurd is en luister die sessie elke dag een uur terug. Ik huil, zit soms trillend in mijn stoel en alle maskers gaan af. Ook het masker dat make-up heet, want na de eerste twee sessies zit de mascara ergens op mijn kin. De sessies zijn zwaar, halen veel ellende, angst en onzekerheid naar boven. Maar na 5 weken elke dag naar mezelf luisteren, krijg ik opeens een bak lucht en ruimte in mijn hart en hoofd, waarvan ik niet wist dat het kon.

Bij Merl (logopedist) leer ik dat je een ‘spraakconditie’ hebt en dat die van mij even wat minder is. Ik zit met haar regelmatig tongbrekers te oefenen en moet tijdens een van de sessies heel hard ‘KOM HIER’ schreeuwen. Dat eindigt uiteraard in tranen van het lachen. 

Bernadette zorgt dat ik Jasper niet over de kling jaag en neemt Fay mee door de polikliniek als die wil weten of mama wel goed verzorgd wordt wanneer ze die drie dagen in het ziekenhuis is. Bernadette neemt alle tijd en Fay vindt rust.

Zonder zijwieltjes

Ik leer andere patiënten kennen tijdens het sporten, drink liters veel te dure ziekenhuiskoffie, ben inmiddels verslaafd aan de citroencake in het restaurant én aan de podcast van Geraldine Kemper en Gwen van Poorten, die ik luister als ik drie keer per week naar het ziekenhuis heen en weer fiets.

En dan is het vandaag maandag 15 mei. Mijn allerlaatste dag revalidatie bij de ladies van Rijndam. En dat is ontzettend dubbel. Ik dank God op m’n blote knieën dat ik zover gekomen ben in slechts drie maanden tijd, maar vind het ook spannend en raar. Een collega omschreef het vorige week precies goed: alsof mijn zijwieltjes eraf worden gehaald. Ik moet het nu zelf doen, moet weer een nieuw weekritme vinden en ik ga iedereen hier ontzettend missen. Want ja, het was heel hard werken, maar vaak ook gewoon hartstikke gezellig.

Ik heb hier (veel) gehuild, gelachen, gezocht én gevonden. Dankzij een fantastisch team kan ik ’s nachts weer slapen, kan ik de oren van je kop lullen zonder stotteren, kan ik op de paal schieten bij voetbal (die bal wil er bij mij gewoon niet ín) en kan ik over mijn hersenbloeding praten zonder tranen en schaamte.

Lichtje in het donker

Marit, Melissa, Merl, Bernadette en Esmee, zonder jullie was alles nog steeds donker. Zonder jullie was ik nog steeds verdwaald in de chaos van mijn hersenbloeding. Jullie wijzen de weg naar de finish, ook als je die door de diepe dalen even niet meer ziet. In jullie spiegel heb ik geleerd mijn nieuwe zelf te zien: de ik met de hersenbloeding en die is ook best oke. Bedankt voor alles, jullie doen het mooiste werk op aarde. Het ga jullie goed.