Daar zit ik dan. Precies een jaar later. Het was even stil hier. Ik kon het de laatste maanden niet opbrengen om te schrijven. Sinds ik stopte bij de revalidatie was het zwemmen zonder richting, zo vaak kopje onder, tot stikken aan toe. Ik vond mezelf maar niet terug, hoe hard ik al die tijd ook zocht. Verdwaald in mijn eigen leven probeerde ik wanhopig weer grip te krijgen. Thuis, op werk, hoe ik eruit zie. Maar hoe ik ook probeerde, alles glipte als los zand door m’n handen. Alles wat niet lukte, stond symbool voor die verdomde hersenbloeding.
Harde deadline
Al sinds september hikte ik tegen 31 december aan. Dan zou er een jaar voorbij zijn en in mijn hoofd bleek dat een keiharde deadline. Een jaar revalideren, zeiden ze in het ziekenhuis. Het woordje ‘minimaal’ had ik daar zelf voor het gemak al van doorgestreept. Altijd mezelf pushen, niet zeuren, doorbijten zal je. Maar als ik zelf door krijg dat ik die deadline bij lange na niet ga halen, breken er langzaam maar zeker donkere dagen aan.
Dieptepunt
In november bereik ik een mentaal dieptepunt. Als m’n haar met plukken tegelijk uitvalt en m’n gezicht weer onder de pukkels zit, gaat het even mis. Ik duik een week lang huilend als een baby in bed. Te lang deed ik alsof het wel ging, vertelde ik overal trots dat ik al 4 dagen werkte, probeerde ik wanhopig mijn oude rol weer in te vullen, te voetballen, thuis de boel op orde te houden. Maar het ging niet.
Ik besloot met veel verdriet mijn baan in de huidige vorm op te zeggen en startte na 7 maanden ruzie maken met de verzekering en de huisarts eindelijk met mijn broodnodige therapie. Diagnose: te weinig zelfliefde en een ultra strenge zelfcriticus. Niet nieuw, maar oh zo confronterend. Precies waarvoor ze bij de revalidatie hadden gewaarschuwd: dit gaat je herstel in de weg zitten. En gelijk kregen ze…
Nieuwe storm
Alsof die strijd niet al genoeg is, steekt er in december een nieuwe storm op. Mijn moeder, rots in onze branding, blijkt uitgezaaide kanker te hebben. Een klap in onze smoel. Wéér in december, wéér in zo’n k*tkamertje, wéér dat ziekenhuis, wéér een slecht nieuws gesprek. Ik heb intens verdriet om haar, maar tegelijk ook om mezelf en daar voel ik me zo schuldig om. Bij mijn ouders thuis schreeuw ik het uit, letterlijk. Het is zo oneerlijk, het doet zoveel pijn. Mijn moeder, 67 nog maar, ikzelf, nog maar 39. Het is te veel, te groot, haar paniek en angst veel te herkenbaar voor mij.
Dankbaar
En dan opeens is het vandaag oudjaarsdag. Iemand zei me dat ik juist vandaag het leven moet vieren: ik ben er nog en ik ben zo ver gekomen. Maar 2023 gaat voor mij de boeken in als een jaar waarin ik zoveel ben verloren.
En toch, onder al dat verdriet, met de vele zorgen en midden in de strijd, ben ik ook dankbaar. Dat ik het heb overleefd, dat mijn spraak terug is, dat mijn thuis mijn thuis is, dat mijn vrienden in alle soorten en maten me nooit in de steek hebben gelaten, dat ik andere keuzes heb leren maken en iets meer voor mezelf heb durven kiezen. Voor mijn man, die echt weinig aan me had afgelopen jaar, voor mijn kinderen die soms meer voor mij zorgden dan andersom, voor mijn broer en zus die er altijd zijn, voor mijn ouders, die nu zelf een net zo’n loodzware strijd aan moeten gaan als ik, maar met een nog onbekende afloop.
Samen sterk
Samen sterk, zegt mijn moeder altijd. En zo is het, mam. Als ik een ding heb geleerd in 2023 is dat ik niet alleen ben, dat wij niet alleen zijn. Zelfs (of juist) in de zwartste nacht zijn er mensen die ons de weg wijzen. Die zorgen dat je altijd weer boven water komt. Familie, vrienden, collega’s, zonder jullie was het me nooit gelukt om te komen waar ik nu ben.
Om middernacht laat ik een traantje. Om alles wat geweest is en alles wat nog komen gaat. Maar wat de toekomst brengen mag, met geloof, hoop en heel veel liefde komt de zon weer achter de wolken vandaan. Misschien snel, misschien duurt het nog even, maar samen sterk. Altijd.
Dag 2023, je was me er eentje…