Soms komen er zaken op je pad die je leven een flinke zwiep geven. Een mailing van mijn schoonheidsspecialiste is er zo één. Een week of vier geleden kreeg ik een uitnodiging om mee te gaan met de zogenoemde Beter in m’n Vel-week. Een weekje zelfstudie in de Franse Ardèche op veertig hectare eigen grond. Al bij het lezen van de eerste alinea begon er van binnen iets te kriebelen. Na alle hectiek thuis en op werk leek het bijna geen toeval dat dit reisje nu in mijn postvak lag. Klein minpuntje: alleen op reis zonder bekenden is nou niet bepaald Chantal-like. Met een schop onder de hol van manlief en mezelf moed inpratend, boekte ik binnen dertig minuten mijn eigen weekje weg.

En vorige week was het dan zover. Zondagmorgen vijf uur reed ik Rotterdam uit met drie meiden die ik slechts één keer eerder had gezien tijdens de kennismakingsborrel. In mijn tas niets meer dan joggingbroeken, warme vesten en gympies. Alle angsten die me de week ervoor een blaasontsteking en hevige buikpijn bezorgden, lagen netjes bovenop. Klaar om achter te laten in Frankrijk. Na een reis van ruim twaalf uur stapten we uit op één van de mooiste plekken ter wereld. Geen luxe vijfsterrenkamer, maar een prachtige basic stenen gite, omgeven door groene bomen en het prachtige uitzicht op de bergen. De ultieme plaats om jezelf te herontdekken. Om te leren zien dat je je overtuigingen uit het verleden moet los durven laten om te groeien. Dat juist dit loslaten de mooiste vorm is van houden van. Dat je moet leven in het nu om alles eruit te halen wat er in zit.

Makkelijk is dat niet. Het doet soms pijn om je echte zelf te ontmoeten, omdat het zo afwijkt van wie je dacht dat je was. Maar dan komt opeens de zon achter de bergen omhoog, langzaam maar zeker. Het verwarmt langzaam je lijf, hoofd en hart. Dan eindelijk komt jouw bloem boven de koude grond uit en besef je dat dromen uitkomen, zolang je er maar voor vecht en in gelooft. Bedankt voor dit wonder, het wonder van Malfay…