We zitten op JFK Airport en ik kan maar één ding zeggen: K A P O T. Even een achtergrond schetsend: Deze week werd in New York, USA de Ticket Summit gehouden; een conferentie voor bedrijven uit de primaire en secundaire ticketindustrie. Een beetje zelf respecterend bedrijf in de branche is daar aanwezig en dus vlogen we woensdag vol verwachting, spanning en ideeën naar Amerika. Na een rustige, maar lange reis ploften we ’s avonds om 20:00 uur neer in een Best Western Hotel. De weg er naar toe inspireert me nauwelijks: ik ben moe, zenuwachtig en klam. Ik wil een douche, geen spannende Big Apple.
Na een opfrisser in de chill mode (lees: Uggs, sweater en spijkerbroek) en snel een hapje eten tussen torenhoge wolkenkrabbers. Mijn eerste indruk van deze wereldwijd gewaardeerde stad is vooral benauwend. We duiken vroeg ons bed in en dan begint het proces van je realiseren dat deze stad echt nooit slaapt. Ik word om het uur wakker. De jet lag is killing, net als de vuilniswagen die om 03:00 uur het vuil komt halen met herrie makende claxon, schreeuwende mensen, politieauto’s. Om 06:00 uur besluit ik mijn verwoede slaappoging te staken. Tijd voor een douche en Ticket Summit, dag 1.
Zodra we het prachtige Waldorf=Astoria binnenkomen, vallen we met onze neus in de boter. We schuiven zonder het te weten aan bij Yahoo. Precies wat mijn collega zoekt en we maken ons eerste praatje. Amerikanen zijn zó makkelijk. Een glimlachje en een “where are you from?” en je bent klaar. We luisteren naar hoe je je merk moet bouwen, hoe legal issues de Amerikaanse markt beïnvloeden en hoe je klanten het best kunt benaderen via e-mail. We ontmoeten interessante mensen die we meteen natrekken op Facebook. Kortom: een superinteressante, maar hele drukke dag.
Halverwege de middag hebben we wat tijd voor onszelf en dus rennen we van hotel, naar Timesquare, langs blokken, straten en avenues. Indrukwekkend grote reclameborden schreeuwen ieder om aandacht. Of het werkt? Geen idee. Ik word er vooral duizelig van, ik weet niet waar ik moet kijken. Maar nu ráákt het me wel. Nu pas snap ik wat mijn lief bedoelde met: “Je moet de stad voelen”. Wát een gekte. Je móet hier in NYC blijven rennen, want dat doet iedereen. Van A naar B, van hot naar her. Liefst snel en efficient. Je loopt niet op je gemak over een zebrapad, je rent. Langs kantoren, MC Donald’s, Wendy’s en Subway. We kopen nog wat “I love NY”-souvenirs en drinken een Starbucks thee.
En dan de realiteit: we zijn zo ver afgedwaald, dat we een uur lange wandeling voor de boeg hebben. Eenmaal in het hotel snel onder de douche en onder de wol. Ik doe een poging onze belevenissen te schrijven op Facebook, maar mijn ogen vallen dicht. Gelukkig laat de drukte me nu even met rust. Tot 06:00 uur ’s morgens.
Opstaan, Waldorf=Astoria, meetings, seminars, nieuwe gezichten, einde TicketSummit. Chill mode, lunch, cab to the airport. We wachten nu om aan board te mogen. Als ik de balans opmaak, was het doodvermoeiend, maar een belevenis die ik niet had willen missen. Ondanks dat New York nooit zal slapen, gaan wij nu een dutje doen. Welterust en tot in Nederland!