Je hoort moeders (en vaders) wel eens zeggen dat kinderen steeds leuker worden, naar mate ze ouder worden. Dat kan ik met volle overtuiging beamen. Als baby vond ik Fay mooi en vooral heel lief, toen ze knuffeltjes in de box om zich heen verzamelde was ik heel trots en toen ze wankelend haar eerste stapjes zette, pinkte ik een traantje weg. De weg van hulpeloze baby naar een zelfstandige peuter is prachtig in al zijn facetten. Maar wat ik écht bijzonder vind is het leren praten. Met mijn diepgewortelde passie voor taal weet ik nog hoe ik als 21-jarige aandachtig luisterde naar wat mijn hoogleraar vertelde over taalverwerving en taalontwikkeling. Ik vind het bijzonder om nu, in die wetenschap, naar mijn eigen kinderen te kijken. En laat onze dochter nu een enorme kletstante zijn. Fay is nog geen drie, maar maakt nu al nette volzinnen. Ze heeft een woordenschat waar een gemiddelde kleuter u tegen zegt en vult zelf de zinnen aan als ik haar voorlees uit haar favoriete boek. Ik vind het schitterend. Vooral wanneer mevrouw op haar stoel klimt en trots dingen roept als: “Dames en heren, perfect! Allemaal meedoen!”

Raadsel
Waar ze het vandaan haalt? Geen idee. Tv, haar grote zussen, opa en oma of van de verhalen die ik haar voorlees. Of is het ‘gewoon’ talent, nieuwsgierigheid en aanleg? Hoe het ook zij, het is elke dag weer lachen, gieren, brullen. Want hoewel ze verder is dan haar leeftijdsgenootjes, is het ook hier soms raden wat Fay bedoelt. Zo vroeg ze mij gisteren na het badderen waar ‘kwart voor nodig’ was. Ik kijk haar verward aan. Ze herhaalt het nog een paar keer, totdat ik denk dat ik het begrijp: “Oh, je bedoelt ‘om kwart voor negen’?” Fay kijkt me boos aan en herhaalt nog eens dat ze niet weet waar ‘kwart voor nodig’ is. Ik pieker me suf over wie of wat dat in hemelsnaam kan zijn, maar besluit het uiteindelijk op te geven.

Kinderbijbel
Fay kijkt me beteuterd aan en probeert het nog eens bij haar vader, wannneer ze hem in de ‘gewone kamer’ (woonkamer) welterusten wenst. En dan verschijnt er opeens grote glimlach op haar gezicht. Vol trots dribbelt ze terug naar haar kamertje met onder haar arm een boek. Het is de kinderbijbel die haar broertje kreeg toen hij gedoopt werd. Ze wijst naar de kaft en dan snap ik eindelijk wie haar Kwart voor Nodig is. Ik stop haar in, veeg de lachtranen van mijn gezicht en bevestig haar vragende blik. “Ja Fay, mama leest je nog één keer voor uit ‘De Ark van Noach’…