In februari van het afgelopen jaar verloor ik met zeven weken zwangerschap mijn baan. Het inmiddels failliete bedrijf waar ik werkzaam was vond Communicatie niet langer nodig en zo stond ik misselijk en wel op straat. In de maanden die volgden werd mijn buik steeds dikker en mijn kans op een baan steeds kleiner. Nu is solliciteren in deze tijden van crisis al een uitdaging, maar met een kindje op komst leek het bijna onmogelijk. Ik gaf het even op en kluste wat bij als freelancer tot aan mijn verlof.

Toen op 10 oktober onze prachtige zoon Beau ter wereld kwam, was ik vastbesloten mijn zoektocht naar een opdracht of vaste baan weer op te pakken. Van Triodus tot Exact, van de Gemeente Rotterdam tot aan TUI, het was me het reisje wel. En hoewel ik echt wel weet waar ik goed in ben, wat ik wil en wat ik kan, kreeg mijn zelfvertrouwen na al die afwijzingen steeds weer een nieuw deukje. De zorgen om onze twee kleintjes groeiden met de dag. Tel dat op bij de gebroken nachten en de hormonen die nog door mijn lichaam gierden en ik was soms de wanhoop nabij.

Tot de laatste zaterdag van 2013. Er is niets op tv, de kinderen slapen, mijn man speelt een computerspelletje. Ietwat verveeld open ik Facebook, Twitter en als laatste LinkedIn en lees de laatste updates. Ik zie een oproepje van een recruiter die een interim klus heeft voor een online specialist met een scherpe pen. Na wat heen en weer mailen ligt mijn cv en motivatie de volgende dag bij de klant. De vrijdag erna mag ik op gesprek en ik ben nog niet thuis of daar is het verlossende antwoord: Chantal is vanaf februari weer onder de pannen. Voor mensen met panne. Aan hun auto, fiets of motor. Over drie weken start ik voor vier maanden als E-business Medewerker bij de ANWB. Een leuke organisatie, een fantastische rol met schrijven als belangrijkste verantwoordelijkheid. Zo zie je maar: Hoe frustrerend je banenjacht ook kan zijn, de aanhouder wint! Op naar een nieuw jaar, op naar de volgende stap in mijn carrière.