Sommige dingen weet ik heel zeker. Dat ik werken belangrijk vind en dat ik houd van zekerheid bijvoorbeeld. Maar ik ben ook een een enorme twijfelaar. Zo erg dat het me soms in de weg staat. En dat beet me tijdens mijn zoektocht naar werk lelijk in mijn kont. Tot twee weken geleden leek het maar niet te lukken om van sollicitatiebrief naar sollicitatiegesprek te komen. Ik stuurde soms wel vijf brieven per week waar een afwijzende of helemaal geen reactie op kwam. Na een creatieve slinger aan mijn cv te hebben gegeven en van tevoren alvast persoonlijk contact te zoeken met de mogelijke werkgever leek het tij eind december te keren. Ik scoorde opeens vier gesprekken tegelijk. Een tijdelijke rol met redelijke vergoeding, een vaste rol voor slechts twee dagen, een vaste rol en echt mijn droombaan en een open sollicitatie via een bekende.

Blij met deze kansen in het vooruitzicht ging ik op gesprek bij de tijdelijke rol en maakte ik een pittige, maar uitdagende competentie- en intelligentietest. Het eerste gesprek is meteen raak. Ik kan bij de ANWB aan de slag in een rol die me ontzettend leuk lijkt. Voor vier maanden. Dat betekent vier maanden schrijven en mezelf ontwikkelen, vier maanden inkomen, vier maanden geen eindjes aan elkaar knopen en voorlopig niet hoeven aanhikken tegen de bijstand (want ja, in dat stadium bevonden wij ons). Maar zo blij als ik ben als Yvonne van USG me met het positieve bericht belt, zo erg slaan de twijfels toe als ik ophang. Wat doe ik met de andere gesprekken? Is deze tijdelijke rol wel de beste keuze? Voor m’n carrière, voor m’n gezin, voor mijn twee lieve kinderen die al zoveel hebben moeten inleveren. Ik blijf twijfelen tot ik er letterlijk ziek van wordt en de open sollicitatie moet afbellen. Ik probeer mezelf via een onhandige blog te overtuigen dat ik de beste keuze maak, met de droombaan en open sollicitatie nog altijd in mijn achterhoofd. Ik houd de twijfels voor mezelf. Totdat ik te laat ben. Totdat ik mijn gesprekspartners voor niets naar Rotterdam laat komen, totdat ik een goede bekende en haar vriend laat zitten door niet terug te bellen voor een nieuwe gespreksdatum.

Al maanden op zoek naar kansen en ze dan zo verspelen door de twijfels. Ik kan mezelf wel voor m’n kop slaan. Stom. Niet professioneel. Onhandig. Confronterend. In de hoop dat de personen in kwestie mijn excuses aanvaarden, heb ik mijn lesjes wel geleerd: Een keuze is altijd beter dan géén keuze. Je twijfels op tafel leggen is beter dan ze binnen houden. En eenmaal je keuze gemaakt? Ervoor gaan en op jezelf vertrouwen.