Vandaag baal ik. Mijn vijand Heimwee heeft net zijn eerste klap uitgedeeld. En hard ook. Ik sta hier in de bloedhitte voor Liberty Mall en de tranen stromen over mijn wangen. Ik mis thuis. Als een motherf*cker. Wat ik precies zo mis, weet ik eigenlijk zelf niet. Het eten is hier meer dan goed, het huis van Boyke is een prima verblijfplaats, de collega’s hier zijn harstikke vriendelijk. En toch zou ik willen dat ik nu in ons benauwde kantoor in Rotterdam zat. Dat er iets nuttigs uit m’n handen kwam, dan slechts een bord vol Surinaamse bami dat met een smak op de grond klettert. Dat ik nuttig mee kon praten over de business, in plaats van met een knalrode kop te stamelen dat ik geen idee heb. Het is duidelijk: Ik ben hier op m’n slechtst. En dat was nou net niet de bedoeling van dit business tripje…