Chantal schrijft | Mijn persoonlijke blog

In de ambulance naar het Erasmus MC

Hersenspinsels aflevering 3: De opname

Drie uur na de diagnose word ik per ambulance vervoerd naar het Erasmus MC voor verder onderzoek. Als we aankomen, is er geen plek. En dus zit er niets anders op dan in de hal van de Spoedeisende Hulp te wachten. Ik ingesnoerd en bezweet op mijn brancard, Jasper en twee ambulancebroeders hangend tegen de muur. We staan ontzettend in de weg voor dokters en verpleegsters die over de gang vliegen. ‘Het lijkt wel kerst. Geen plek in de h- h- herberg voor mij’, grap ik met m’n slome, haperende stem. ‘Mooi wel, word je ambulancebroeder om levens te redden, moet je in de hal van het ziekenhuis naast mij staan wachten.’

‘De kat krabt de krullen van de trap’

Na 58 minuten is er een behandelkamer vrij en mag ik na vijf uur op een keiharde behandeltafel eindelijk in een fatsoenlijk bed gaan liggen. M’n rug is stijf, m’n stuitje is gevoelloos en mijn nek doet pijn. Sinds ik weet dat er iets in mijn hersenen bloedt, durf ik mijn hoofd amper nog te bewegen. De neuroloog komt al snel en voor de zoveelste keer vandaag vertel ik mijn verhaal, doet zij de testjes en struikel ik opnieuw over ‘de kat krabt de krullen van de trap’. Ze is jong, nog geen 35, gok ik. Ze biedt haar excuses aan voor het lange wachten en legt me uit dat ze morgen een zogenoemde angiografie willen doen. Via je lies brengen ze via een dun buisje en contrastvloeistof de hersenen gedetailleerd in beeld om te achterhalen wat de oorzaak van mijn hersenbloeding is. Van het idee alleen al lopen de rillingen over mijn lijf, want ik ga hiervoor niet onder narcose.

Slecht stel

Inmiddels zijn mijn beste vrienden in het ziekenhuis met mijn overnachtingstas. Ingepakt door mijn moeder en dochter. Ik knuffel, huil weer en merk dat het oplucht om de angst en het verdriet even te delen. Dennis heeft drie jaar geleden op 34-jarige leeftijd een hartaanval gehad. Daar waren we toen net zo van ondersteboven als nu van mij. Hij was mijn eerste vriendje toen ik 16 was. We grappen dat het maar goed is dat we nooit een echt stel zijn geworden: de een een slecht hart, de ander gekke hersenen. Hij houdt me vast en zegt dat het weer goed komt, net als bij hem.

Het is 21:00 uur en we zijn al onderweg sinds de doktersafspraak om 10:45 uur vanmorgen. We besluiten dat Jasper naar huis gaat om de kinderen te vertellen dat mama even niet naar huis komt. Vic blijft bij mij. We moeten wachten tot er een kamer vrij is, waar ik voorlopig kan blijven. Dat wordt uiteindelijk de Acute Opname.

Next level vriendschap

Ik lig op een eigen kamer met vier blinde muren met mijn beste vriendin tegenover me. Ik ben doodop, ik voel me vies en ruik naar angstzweet. Mijn lijf staat al uren onder hoogspanning. En dan tilt Vic onze vriendschap even naar het volgende level door me uit te kleden, te wassen en me een droge, schone pyjama aan te trekken. Ze zat ooit in de zorg en het maakt haar geen zak uit. En ondanks alle angst, zorgen en verwarring word ik overvallen door een gevoel van dankbaarheid. Jaren heb ik gestoeid met vriendschappen. Zodra het te dichtbij kwam, kapte ik het af. Maar hier lig ik dan, letterlijk en figuurlijk naakt en kwetsbaar en zij is er.

Het is bijna middernacht. Vic is naar huis, Jasper is thuis bij de kinderen. Voor het eerst ben ik helemaal alleen. In mijn hoofd razen de gedachten door mijn kop, alsof een grammofoonplaat op hol is geslagen. Er komt geen einde aan, ze zijn niet te stoppen. En dan opeens is de neuroloog er weer: ‘We hebben overlegd. De kijkoperatie van morgen wordt een vijf uur durende hersenoperatie.’ 

En met die informatie begint een eindeloze, angstaanjagende eerste nacht in het ziekenhuis.

DELEN:
Facebook
Twitter
WhatsApp
Email

8 reacties

  1. Lieve Chantal
    Wat kan jij je gevoel mooi beschrijven .heel knap
    Ik dacht gisteren nog van ik “moet “ je even een berichtje sturen om te vragen hoe het met je gaat!?
    Snap dat ik ver van je af sta en dat je je energie moet gebruiken voor je herstel
    Maar wil je wel laten merken dat ik aan je denk en dat ik het heel bijzonder vind dat je een blog bijhoud
    En dat ik het met bewondering lees
    Denk aan jezelf en ik hoop dat je herstel voorspoedig gaat
    Liefs en sterkte

  2. Het is ontroerend hoe je dit zo mooi kan verwoorden en kan schrijven Chantal, ik kreeg tranen in mijn ogen bij het lezen. Sterkte bij het volgende onderzoek.

    1. Hi Bart, beetje verwarrend, omdat ik het chronologisch beschrijf, maar in mijn volgende blog zul je lezen dat de operatie uiteindelijk toch bij een kijkoperatie is gebleven.

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Andere verhalen