Het is officieel: Ik ben een huismus. Terwijl hele kuddes zich in deze weken van het jaar opmaken voor een fantastische vakantie, zit ik aan te hikken tegen maar liefst 3 vliegreizen. Dinsdag vertrek ik voor vijf dagen richting Suriname. Voor het eerst in bijna drie jaar ga ik mijn collega’s aldaar ontmoeten. Daarna reis ik met zuslief af naar Turkije en in juli staat er nog een tripje naar Formule 1 op het program.

Suriname werd mijn doodvonnis. Slechts twee weken van tevoren stond mijn baas aan m’n bureau met de boodschap dat ik er een weekje tussenuit kon. ‘Wannneer? Over twee weken al?!’ … Sindsdien word ik vergezeld door mijn jaarlijks op bezoek komende vakantiestress. In twee weken m’n koffer inpakken is voor mij Mission Impossible. Ik ben het type dat zich op zijn minst een half jaar moet voorbereiden op een vertrek naar het buitenland. Zo iemand die ruim 3 maanden van tevoren een checklist maakt. En dan nu het moment om mijn principes te laten varen. Ik kan namelijk niet anders. Dinsdag al zit ik in het vliegtuig. God, wat heb ik er een moeite mee. Buikpijn, knikkende knieen en nu al een ramp voor mijn reisgenoot. Mag ik misschien thuisblijven?